Væntingar gegna mikilvægu hlutverki í þjóðhagfræði. Þetta mikilvægi sést m.a. á því að oft er vísað í stöðu verðbólguvæntinga í yfirlýsingum Peningastefnunefndar Seðlabankans sem fylgja stýrvaxtaákvörðunum. Ef væntingar um verðbólgu aukast taka seljendur vara og þjónustu (launafólk þar með talið) það með í reikninginn við verðlagningu og hækka verð meir en ella. Útkoman verður meiri verðbólga. Ef fólk telur líklegt að banki sem geymir sparnað þeirra lendi í greiðsluerfiðleikum tekur það út sparnaðinn og þótt grunurinn um erfiðleika bankans reynist ástæðulaus geta úttektirnar komið honum í greiðsluþrot.

Venjulega er gert ráð fyrir að væntingar byggi á skynsamlegu mati á því hvernig hagstærðir þróist. Ein vinsæl aðferð er að gera ráð fyrir ræðum væntingum (e. rational expectations), sem stundum heita líkansamhæfðar væntingar (e. model-consistent expectations) en þá er gert ráð fyrir að spár líkansins um hagstærðir séu notaðar við ákvarðanatökur heimila og fyrirtækja í líkaninu.

Til að fylgjast með þróun væntinga eru gerðar skoðanakannanir. Seðlabankinn stendur t.d. fyrir könnunum á verðbólguvæntingum. Úrtak af heimilum (almenningi), fyrirtækjum og markaðsaðilum (þ.e. aðilum sem vinna við að kaupa og selja verðbréf) er spurt um væntingar þeirra um verðbólgu. Niðurstöðurnar eru birtar á heimasíðu bankans.

Algeng gagnrýni á skoðanakannanir er að fólk vandi sig ekki jafn mikið þegar það svarar skoðanakönnun eins og það mundi gera ef það væri að taka ákvörðun um viðskipti þar sem væntingar þeirra hafa áhrif á hagkvæmni valkostanna. Ef fjárfesti býðst að kaupa bæði verðtryggð og óverðtryggð ríkisskuldabréf ætti hann að velja óverðtryggð bréf ef mismunur ávöxtunar er …