Ég held mikið upp á kvikmyndina Lady Bird (2017), en hugsa reglulega oft til neðangreindra orðskipta sem aðalpersónan, Lady Bird, á við skólaráðgjafa um ritgerðina hennar.

Joan: „You write about Sacramento so affectionately and with such care.”

Lady Bird: „Well, I was just describing it.”

Joan: „Well, it comes across as love.”

Lady Bird: „Sure, I guess I pay attention.”

Joan: „Don’t you think maybe they are the same thing? Love and attention?”

Er þetta ekki sami hluturinn, ást og athygli? Það að veita einhverju tíma og athygli er að mínu mati það sem gefur þeim hlutum eða samböndum virði. Okkar takmörkuðu klukkutímar í þessari veröld neyða okkur til þess að velja hvað við viljum gera við þá, því ekki er allt hægt að gera. Í dag búum við á tímum þar sem tími og athygli er orðin ein verðmætasta auðlindin, og hafa fyrirtæki áttað sig á að nú þegar eyða flestir langstærstum hluta dagsins í að annaðhvort vinna eða neyta hinna ýmsu vara, og að helsta samkeppnin sé svefninn sjálfur [1]. Svar kapítalismans við því að uppgötva að tími okkar sé takmarkaður virðist vera að finna upp á tólum og tækjum sem stytta okkur leiðir, til þess að við getum gert meira. Þessi tól flýta fyrir okkur, og stytta tímann frá því að ég finn fyrir að ég vil eitthvað og að ég fái það í hendurnar. Ritgerð sem áður fyrr tók 10 klukkutíma að skrifa tekur núna 30 mínútur að skrifa. …